وقتی امر ولی را از یاد می بریم . . .

حضرت آقا در صحبت‌هایشان در دیدار با دست اندرکاران حج فرموند که: "چند سال پیش¹ گفته بودم که جلوی این مفاسد اقتصادی را بگیرید،خیلی هم استقبال کردند اما اگر عمل می‌کردند این اتفاقات پیش نمی‌آمد."

این اولین بار نبود،قطعا آخرین بار هم نخواهد بود.اما چه می‌شود که اینگونه حرف رهبری زمین می‌ماند؟ چقدر راحت فراموش می‌کنند،چقدر آسان می‌شنوند و عمل نمی‌کنند.چقدر ساده دستشان را به بیت المال دراز می‌کنند؟! چرا اینقدر از سال "رفتار علوی" دور شدیم!²

وقتی خدا را فراموش کنیم، ترس از خدا هم فراموش می‌شود، تقوا را هم فراموش می‌کنیم.

این که این همه در قران و نهج البلاغه و روایات روی تقوا تکیه شده، به خاطر همین است.تقوا یعنی مراقبت از خود، برای این که انسان فاسد و منحرف نشود.وقتی مراقبت از خود نباشد، هر انسانی قابلیت این را دارد که لغزش و فساد پیدا کند.³

وقتی تقوا را فراموش کردیم ان وقت است که بجای اینکه مراقب لقمه‌های چرب و نرم باشیم به سمتشان شیرجه می­زنیم! و بجای اینکه این بیماری بی تقوایی را ریشه کن کنیم به فکر مقصر جلوه دادن دیگران هستیم، و بجای اینکه به فکر وحدت برای اصلاح ساختار باشیم،سر این که از چه کسی باید به خاطر اختلاس تشکر شود دعوا می‌افتیم!

وقتی تقوا دغدغه اول ما بود،آن وقت حفظ بیت المال از حفظ جانمان عزیزتر،و دعواهایمان سر کمک کردن به دیگران، و وحدت ما برای ریشه کن کردن نظام سرمایه داری بود.قطعا اگر منش شهیدان از یادمان نمی رفت دیگر مثل امروز دل کسی از این اتفاقات نمی‌شکست.و چه گناه بزرگی کردند آن‌هایی که دل مومنان را شکستند که همانا دل امامشان را نیز شکستند.

نمی‌خواهم بگویم دیگر آن روزگار را آب برد و نمی‌شود به آن جا رسید، که ظلم است به تمام مسئولینی باتقوایی که هدفی جز خدمت ندارند، و همین طور باید حواسمان باشد که حضرت آقا هم به این موضوع تاکید داشتند که قطعاً دشمنان منتظر این اتفاقات هستند تا با سیاه نمایی به انقلاب ضربه بزنند و باید با دقت در این موارد اظهارنظر کرد، تقوی را فراموش نکنیم، یادمان نرود که بی تقوایی تنها برای مسئولین نیست،ما هم با بزرگ کردن قضایا و بی دلیل متهم کردن اشخاص ممکن است،هیزم این آتش شویم.

¹سال 1386-دیدار با مسئولان و کارگزاران دولت

²سال 1380 سال رفتار علوی

³دیدار با اعضای هیئت دولت،3 خرداد سال1370

دوباره متولد می شوم و دیگر نمی میرم

هر جای این جهان باشی، در هر زمانی زندگی کنی، همیشه یک عده­ ای می آیند و می روند. ما هم آمدیم و چند صباح دیگر خواهیم رفت. هفته دفاع مقدس هم آمد و رفت،تمام شد. . .

یک موقعی،آن قدیم ها، یک عده­ ای آمدند،اما نرفتند! آنها ماندند و دیگران رفتند، زمان دیگران را با خود برد. انگار هر چیزی رفتنی است الا آنها.

شهدا نخواهند رفت.

                                                                             ای کاش رسم ماندن بیاموزیم...

«به یاد شهید سید مرتضی آوینی»